Langs de Zwarte Zee naar Istanbul

 

Turkije is een enorm land. Dag 39 en dag 40 betekent dan ook  rijden richting Zwarte Zee en vervolgens langs de kust  naar het volgende hoogtepunt van deze reis: Istanbul.

We hebben een tussenstop in Akcakoca. De plaatsjes langs de Zwarte Ze trokken vroeger vooral Russische toeristen maar zien er inmiddes best wel wat vervallen uit. Wij nemen de route zonder tolwegen en die voert ons vanaf Ankara voor het grootste deel over de D750. Het is in de ochtend nog wel opletten om deze weg te vinden, die weliswaar dwars door Ankara loopt maar die niet als zodanig staat aangegeven. Het volgen van de blauwe borden richting Istanbul helpt. Ik ben blji als we de ochtendspits achter ons laten en we over deze weg door het Turkse platteland rijden. Dichter bij de kust wordt het landschap bergachtig en daardoor wat mooier om door te rijden. In havenplaats Zonguldak belanden we weer in een file. Deze keer wordt die veroorzaakt door een lange goederentrein, die het verkeer heel erg ophoudt. Gelukkig laten vriendelijke vrachtwagenchauffeurs mij er tussen.

We weten inmiddels dat de Turken verkeersregels hoogstens als een soort aanwijzingen zien. Is het druk, dan passeren ze net zo gemakkelijk links als rechts. Vooral de vele brommers, die overal tussendoor willen glippen,  moet je goed in de gaten houden. Dubbel parkeren is , net als nog net door rood rijden of even over het trottoir gaan, vaak geen probleem en er wordt best regelmatig getoeterd maar uiteindelijk wijst het zich vaak vanzelf. Ik heb hier nauwelijks auto’s met deuken gezien, dus, ondanks deze ‘losse’ rijstijl gebeuren er toch  weinig botsingen.

De volgende dag (dag 40) gaat de route verder naar de buitenwijk Sariyer van Istanbul, waar we vijf dagen op een camping staan. We proberen zo veel mogelijk langs de kust te rijden maar dat lukt niet helemaal. De kunst is om bij de derde brug over de Bosporus te komen, dat wil zeggen de brug die zo dicht mogelijk bij de Zwarte Zee ligt. Het gekke is dat die in 2013 geopende brug niet op onze kaart staat. En de bijbehorende weg dus ook niet. Maar goed, met wat zoeken lukt dat toch. Mijn Garmin geeft direct na de brug een afslag aan, die dan vrij direct naar de camping zou leiden. Die afslag is helaas afgesloten. We nemen de volgende en worden vervolgens door een paar kleine plaatsjes met smalle straten (file) geleid. Naar ons gevoel met een flinke omweg komen we uiteindelijk op de camping aan.

Gereden: ruim 240 km

Overnacht: Camping Rumelifeneri