Figuig en Meski

Dag 3 en 4 Fascinerend Marokko


Onafzienbare vlaktes en scherpe bergkammen in vele tinten roze, grjjs, purper, bruin en rood zien we twee dagen lang tijdens onze tocht langs de N17 en de N10 door het onbekende oosten van Marokko. Die intense pasteltinten krijgen extra diepte onder de egaal blauwe lucht, waarbij het groen van palmentuinen zo nu en dan een welkom contrast vormt. 


We zijn op onze derde reisdag al vroeg opgestaan om op de vlakte van Rekkam de zon boven de kim te zien rijzen. Het is niet moeilijk om daarna ook vroeg weg te rijden. 

Wij hebben helaas een overstroming in de camper, omdat de douchebak niet goed leegloopt. Tijdens een stop langs de kant van de weg maken we alles weer droog. We merken meteen het voordeel van zo’n groepsreis: diverse mede-camperaars stoppen en vragen of ze hulp kunnen bieden. Uiteindelijk wordt aan het einde van de dag het probleem opgelost met een simpele plop-ontstopper van Hans en Nancy. 

Weg N17 verder naar het Zuiden blijkt een eindeloos lange weg door een vlak en leeg landschap, dat juist door zijn leegheid een eigen schoonheid krijgt. Nu loopt er een weg doorheen, maar je kunt je voorstellen dat mensen vroeger, zonder zo'n weg, gedesoriënteerd raakten en verdwaalden op zo’n enorme vlakte van roodbruine grond met hier en daar een boom.  

 


Veel verkeer komen we niet tegen; maar ook in deze dunbevolkte streek blijkt de weg netjes geasfalteerd en goed berijdbaar. Het zal te maken hebben met het plan van de huidige  koning om de infrastructuur van het hele land te verbeteren om zo een impuls te geven aan de toeristensector. Het streven zou zelfs zijn om in 2020 20 miljoen toeristen te ontvangen, zo lezen we op www.marokko-info.nl

We passeren een aantal politieposten maar worden meestal vriendelijk doorgewuifd. Twee keer leveren we een papier in met daarop onze namen, nummers, zoals we die aan de grens in onze paspoorten hebben gekregen en het merk en chassisnummer en kentekent van onze camper. Zonder zo’n papier zouden we lang oponthoud hebben weet Nancy, 


Bouarfa

We houden een stop in het schilderachtige centrum van Bouarfa. Daar wandelen we rond tussen de karretjes met mandarijnen, de mannen op hun bromkarretjes, we kijken in de minuscule winkeltjes. Natuurlijk worden we wel aangekeken als vreemdelingen maar mensen lachen ons toe en groeten. We voelen ons veilig. We lopen er met plezier een tijdje rond en doen er wat boodschapjes. 






Een echte bezienswaardigheid zijn we pas als we met enige mensen van onze groep, inclusief enige vrouwen, op het terras van een koffiehuis zitten. Daarna rijden we nog 100 kilometer door naar Figuig, vlakbij de grens met Algerije. Langs dit deel van de N17 verandert het landschap en rijden we langs rode rotsen. 



Figuig

In het door toeristen nog niet ontdekte Figuig maken we onder leiding van Hans een wandeling naar een palmentuin, waar de plaatselijke bevolking in een soort coöperatie dadels teelt. Het water voor de palmen krijgt iedere bewerker van een perceel via een ingenieus systeem van waterbassins en betonnen watergangetjes. Het lijkt een wijze van telen, die gedoemd is om op te houden te bestaan. Jongeren trekken weg naar de steden of zoeken hun heil op de grote dadelplantages, die buiten Figuig zijn en worden aangelegd. Door gebrek aan aandacht en onderhoud lijden diverse percelen in de grote palmentuin van Figuig nu al een kwijnend bestaan. 


Later lopen we nog door een bijzondere wijk van Figuig. In deze Ksa Zenaga zijn de straatjes een soort overdekte gangen, waar naast en boven de uit leem en aangestampte aarde opgetrokken woningen zijn gebouwd. Door deze bouwwijze hebben de mensen het (redelijk) koel in de zomer en warm in de winter. 

Ook lopen we nog binnen bij een centrum annex winkel van een collectief van plaatselijke ambachtslieden. Er zijn manden van palmbladeren etenswaren, sjaals en wat kleding te koop. 

De volgende morgen lopen we getweeën in het donker terug naar het plateau boven de palmentuin. Het idee was hier de zon boven de bergen te zien opkomen, maar door de bewolking zien we van dit schouwspel niet veel. 

We rijden dezelfde weg naar Bouarfa terug, die we gisteren hebben gereden en rijden vervolgens de N10 af naar de Source bleu de Meski. Ook dit is weer een weg met vergezichten over enorme vlaktes, slechts om de vijftig kilometer onderbroken door een klein dorp.


Wel zien we zo nu en dan een eenzame fietser en mannen, schijnbaar doelloos langs de kant van de weg of een herder met schapen. Te verwachten is dat het uitzicht hier binnen een decennium flink zal veranderen want vooral langs het laatste deel van de weg zien we vele heel grote palmenplantages in aanleg. 


Source Bleue de Meski

Onze lange rit eindigt bij de oase van de Source Bleue. We kamperen er onder de palmbomen. Bij de oase zijn wat winkeltjes en de eigenaren daarvan doen hun uiterste best ons tot aankopen over te halen. Na een duidelijk “Non, merci” druipen ze af. 


Eten en muziek 

Hans en Nancy hebben vriendschap gesloten met Mohammed, een van de uitbaters en via hem is geregeld dat we ’s avonds in het huis van zijn familie in het dorpje Meski kunnen eten. En zo zitten we met z’n allen – schoenen uit – aan een lange tafel in de 'mooie kamer' van een Marokkaans huis. Op een paar gaspitten is voor ons een kleurrijke en heerlijke maaltijd bereid. 


 Daarna lopen we in het donker naar het huis van de internationaal optredende musicus Mouloud El Moskoul, die in dit dorp woont. In een kamer als een museum, vol met oude radio’s en muziekinstrumenten, geeft hij voor ons een soort privé-concert. Hij bespeelt verschillende instrumenten en zingt een repertoire van Afrikaanse muziek, waarbij hij wordt begeleid door een Afrikaanse band, die op een arsenaal aan trommels en ander slagwerk het ritme aangeeft. Natuurlijk verstaan en begrijpen wij niets van de teksten die hij zingt en die in onze Westerse oren soms klinken als repeterende kinderliedjes maar de ritmes en mimiek zijn aanstekelijk. Er wordt gedanst en geklapt en het klapstuk vormen wel de muzikale klanken die Mouloud weet te ontlokken aan een rij platte stenen. 

Muziek ontlokken aan platte stenen
Medereizigster Dianne Janssen filmde het optreden.



Al met al een bijzondere avond. 


Dag 3 
Gereden: 278 kilometer Overnacht op camping bij Hotel Figuig (campercontact)
Dag 4 
Gereden: 358 kilometer Overnacht: In oase bij Source Bleue de Meski

2 opmerkingen:

  1. Leuk weer om je verhaal te lezen, hoewel dat land me helemaal niet aantrekt.
    Toch ga ik jullie volgen en ben ik benieuwt wat jullie nog allemaal mee gaan maken. Veel veilige en mooie km. nog.
    Grtjs.R.R.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verhaal lieve Slakken. Begin vorig jaar dezelfde reis gedaan met Hans en Nancy. We zitten er helemaal weer in. Prachtig verwoord. Complimenten!

    BeantwoordenVerwijderen