Turkse grens over en naar en van Gallipoli

 Dag 2,  3 en 4

Natuurlijk is een paspoort onmisbaar als je naar het buitenland reist maar voor Turkije geldt dat nog in sterkere mate. Liefst drie keer moesten we ons paspoort laten zien aan de Bulgaars/Turkse grens. Geduld is bij dit alls een schone zaak.  Een keer moesten we daarbij uit de auto, omdat er een foto van ons gezicht moest worden gemaakt. 

Eenmaal doorgelaten wachtte het volgende loket, waar – met ons paspoort – ook het kentekenbewijs plus de echt groene ‘groene kaart’, oftewel het verzekeringsbewijs werd gecontroleerd. Daarna kwam het vriendelijke en beleefde verzoek om de kastjes in de camper te openen. Aangeraakt werd er niks maar gekeken wel. 

Kort na de grens kun je bij verschillende automaten Turks geld pinnen.  Ook is er een winkel, waar je een simkaart voor je telefoon kunt kopen. Er is keuze tussen drie maatschappijen, die ieder verschillende mogelijkheden aanbieden voor een kaartje dat 30 dagen geldig is maar je na afloop daarvan kunt bijvullen. Voor bijna 70 euro mag ik in 30 dagen 50 GB verstoken. En ja, bij het afsluiten daarvan is het paspoort weer onontbeerlijk.

Een paar kilometer verderop kunnen we een HGS-kaart voor de tolwegen kopen. Formulier invullen, weer paspoort tonen en een bedrag in lira’s betalen (cash) en ook die formaliteit is geregeld. .

Daarna volgt de ca. 260 kilometer lange tocht naar de camping op het schiereiland Gallipolli. De weg is prima, voor het grootste deel een snelweg met vier banen.  Heel interessant door het golvende landschap is de tocht niet, die voornamelijk voert langs cultuurgronden. De zon zindert boven de droge gronden. De zonnebloemen zijn uitgebloeid, graan is van het land, het gras is geel en dor.

Het plaatsje onder de olijfbomen op de camping is een verademing.

Slag bij Gallipolli

Dag 3

De volgende dag is een vrije dag, die we invullen door naar de monumenten  te rijden die herinneren aan de Slag bij Gallipolli in de Eerste Wereldoorlog.  Het wordt ook wel de Dardanellenveldtocht genoemd. Ik had nooit eerder van die slag gehoord,  maar het is in 1915-116 een grote slag geweest tussen de Geallieerden, lees VK, Frankrijk, Australië en Nieuwe-Zeeland,  tegen het Ottomaanse Rijk. Het ging erom Istanbul te veroveren en een zeeroute naar Rusland veilig te stellen. Uiteindelijk zijn er aan beide zijden zo’n 250.000 mannen gesneuveld. Tegen de verwachting van de geallieerden in werd het een Turkse overwinning en deze geldt hier als het begin van de Turkse Republiek onder Atturk. Op het schiereiland zijn voor beide zijden van het conflict grote monumenten opgericht. Helaas zijn enige musea die aan de slag zijn gewijd deze dag gesloten. Maar bij het Turkse monument is het drukmet families die daar enthousiast selfies en foto's met de hele familie maken. Het is morgen ook nationale feestdag, waarbij het begin van de Republiek Turkije wordt herdacht en gevierd. 

Monument in dorpje

Gezicht op zee

Dorpje onderweg op het schieriland

Monument voor de gevallenen uit het Verenigd Koninkrijk

Deel van het monument voor de Turkse strijders 

Monument voor de Turkse strijders. Let op de vlaggen. 

Samen met  A en B maken we er in mijn camper een tochtje over het schiereiland van.

 Overnacht: Kum Hotel en Canping in Eceabat.

N40.15903 E26.24756

Dag 4 is weer een rijdag. We hadden graag overgevaren met een ferry over de Dardanellen.  Omdat het 30 augustus, nationale feestdag, is vaart deze ferry echter niet. Sterker, alle scheepvaartverkeer over de Dardanellen is stil gelegd vanwege een bijzondere zwemwedstrijd.

Het wordt dus de nieuwe Cannakkale 1915-brug. Dit is een kolossale hangbrug met een totale lengte van 4608 meter en een hoofdoverspanning van 2023 meter. D pylonen zijn 318 meter hoog en het wegdek lig meer dan 80 meter boven het wegdek. Volgns de Turken zlf de grootste hangbrug ter wereld. De tol kost 260 lira.

De grote Cannakale hangbrug

Daarna volgt weer een lange rijdag die best veel lijkt op de eerdere rijdag. Een goede weg maar niet een interessant landschap. De zon schijnt weer meedogenloos De term ‘koperen ploert’ is zeker van toepassing en helaas zijn er langs de snelweg nergens beschutte parkeerplaatsen.  Onze koffie- en lunchstop zijn dan ook noodgedwongen op wat rommelige terreinen in de buurt van brandstofstations.

We maken een ommetje naar het plaatsje Trilye, een oud vissersplaatsje. Althans, we denken dat 30 kilometer er naar toe een ommetje zal zijn. Dat is een misrekening. Het weggetje is smal en bochtig en heeft een slecht wegdek. Bovendien komen we zeker tien enorme vrachtauto’s tegen, waarbij we elkaar maar net kunnen passeren. Gemiddelde snelheid: 30 kilometer. Als we na een uur na eindeloos veel bochten eindelijk in het plaatsje aankomen en een parkeerplek vinden na door de nauwe hoofdstraat naar een boven te zijn gereden, ben ik het echt zat.  Desalniettemin wandelen we door het dorpje, dat zeker schilderachtig aan zee ligt, eten een ijsje en beginnen dan aan de terugtocht.

Een ijsje in Triyle

Haventje in Trilye

Die voert langs een wat breder weggetje met de nodige bochten. Broer A neemt mijn stuur over. Schoonzus B volgt ons in hun camper. Na een doortocht door het drukke centrum van Bursa en een laatste smal en steil weggetje staan we op onze camping voor de volgende dagen.

Niet alleen voor ons maar voor vele leden van de groep was het vandaag een lange en vermoeiende dag, waarbij de laatsten pas tegen 8 uur (en dan is het al donker\) binnen komen rijden.

Overnacht: NEFES Dagyenice Cravan Park

N40.13177 E28.93809.

Een enorme gloednieuwe camping met plaatsen op stenen terrassen. Ook is er een veld voor campers.