> Slakken op reis

Terug naar huis via Wenen en Rothenburg en terugblik

 Net als de heenreis doen we ook de terugreis op ons gemak. 

Dag 1 brengt ons van Alexandropolis naar Thessaloniki. Daar treffen we op de gratis camperplaats onze medegroepsreizigers Truus en Rob.  Onderweg rijden we een stuk langs zee.

Dag 2 rijden we via de 750 in één lange streep van bijna 500 kilometer door Griekenland, prachtig Macedonie naar Servie. We overnachten op camping Plum. En, wat een verrassing, daar treffen we Henk en Coby met hun gelukkig weer gerepareerde camper. Later volgen nog Berend en Sylvana en Joke en Willem. 

Dag 3 rijden we naar de ook al bekende camping met de Lippizanerpaarden in Lagosmitzse in Hongarije. Ook een rit van zo'n 480 kilometer. De grens tussen Servië en Hongarije zorgt voor een uur oponthoud. En weer ontmoeten we oud-groepsleden. Hier staan ook Henk en Ans. Laat op de avond komen ook Henk en Coby binnen.

Dag 4 rijden we verder door Hongarije, naar Wenen in Oostenrijk, een rit van circa 320 kilometer. We vinden een plekje op Camping Neue Donau, de enige camping, die nog open is. De camping ligt niet ver van de snelweg en is gemakkelijk bereikbaar. Vanaf de camping is het circa 10 minuten lopen naar het U-Bahnstation. 

Dag 5 en 6 brengen we door in Wenen. De U-Bahn brengt ons met een keer overstappen midden in het centrum op de Stephansplatz. Natuurlijk gaan we Sachertorte eten in Café Sacher, vlakbij de Opera. We wandelen naar de Hofburg en bezoeken daar de Schatzkammer. Voor een rondleiding door de Opera en een bezoek aan Schonbrunn regelen we digitaal kaartjes voor de volgende dag. Zelf bezoeken we nog de Stephansdom, dwalen door de sjieke winkelstraten en maken een rit met een koetsje. 

De volgende dag bezoeken we Schonbrunn, waar je jammer genoeg niet mag fotograferen. Dat mag gelukkig wel tijdens de leuke rondleiding door de Opera.. 










Dag 7  Weer een rijdag van zo'n 400 kilometer vanaf Wenen naar de gratis camperplaats Worth am der Donau in Duitsland. A en B moeten aan de grens hun tolkastje nog inleveren. Dat blijkt nog een bijzonder klusje, omdat het tankstation waar dat kan aan de andere kant van de snelweg zit. Via een binnenweggetje lukt hen dat toch. Ik rij in de tussentijd door naar het eerste benzinestation over de grens, zo'n 26 kilometer verder. De camperplaats blijkt een parkeerterrein bij een sportterrein te zijn. Er zijn geen voorzieningen maar prima voor een nachtje. 

Dag 8 rijden we naar Rothenburg ob der Tauber aan de Romantische Strasse. Dit is een zeer bezienswaardig oud plaatsje met vele vakwerkhuizen. Het geheel wordt omsloten door een muur met poorten en torentjes. We brengen er met gemak de middag door, lopen door de hoofdstraat en wat kleinere zijstraatjes. De grote kerstwinkels van Kathe Wohlfahrt vormen zeker een attractie in het plaatsje. 

 

Dag 9 rijden we eerst naar het 40 km verder gelegen Marktbreid. Daar logeren dochter, schoonzoon en kinderen van A en B in een B en B. Prima gelegenheid om elkaar te zien, koffie te drinken en te lunchen. Daarna rijden we nog naar de camperplaas in Hohn Grenzhauzen. 

Dag 10 rijden we nog 200 km naar Maasbracht. Daar kan ik mijn camper alvast schoonmaken van binnen. A boent hem af van buiten en gezamenlijk zetten we hem in de was. Water en gas eruit, elektriciteit afgesloten en zo is hij klaar voor de winterstalling. 

Terugblik

Ik kijk terug op een fantastische reis. Turkije blijkt een relatief modern land met over het algemeen uitstekende wegen. Veel wegen blijken vierbaans en de kleinere wegen zijn nog vaak tweebaans en meestal goed onderhouden. Bij elkaar heb ik 10.000 km gereden, soms door heuvelachtig gebied met tientallen Z-bochten maar - na wat gewenning - voor mij goed te doen. We ben ik blij met mjn (semi)-automatische versnellingsbak. 

Dee reis was heel afwisselend met naast de natuur veel cultuur. Turkije heeft - deels door zijn stratgische ligging - in de loop der eeuwen  heel wat beschvingen gekend. De restanten daarvan zijn nu vaak toeristische trekpleisters. De Nederlandstalige gidsen hebben tussen alle bezienswaardigheden ook een blik gegeven op het moderne leven. Door de hoge inflatie valt dat voor de gewone Turk niet mee. Opvallend is hoe vriendelijk en gastvrij de mensen zijn die we onderweg ontmoette. En hoe trots op hun land vaak. Onbetwistbare hoogtepunten waren voor mij de ballonvaart in Cappadocië en het bezoek aan Istanbul. 

Het welslagen van de reis is zeker ook toe te schrijven aan de groep. Die was gezellig en bereid om elkaar te helpen. Tenslotte past een woord van dank aan de enegieke en professionele reisbegeleiding van Pieter en Liesbeth en Ary en Joke. Niets was hen te veel om de reis voor ons allen geweldig te maken en te houden. Voorafgaand aan eenrijdag waren er briefings. Vaak kort en bondig, even bij elkaar staand. Soms wat langer en informeler en voorzien van een drankje. Altijd kregen we de wetenswaardigheden voor de volgende dag(en) ook meegedeeld op de groepsapp. Er waren geen recreatieve activiteiten, zoals jeu-de-boule. Ieder reed de route op de rijdagen in zijn eigen tempo, waarbij het ook ieders eigen keus was de bezienswaardigheden onderweg wel of niet te bezoeken. Ook de excursies waren in principe vrijblijvend; wilde je niet mee, dan bleef je op de camping. Kortom, er kon veel en er was weinig verplicht. 

Als alleenrijdende campervrouw zou ik de reis nooit in mijn eentje hebben durven maken.  Voor mij was een groepreis dus een goede en passende keuze. Maar voor reizigers met ervaring is een individuele rondreis door dit land ook zelfstandig goed te doen.  De wegen zijn goed, de mensen vriendelijk en er zijn voldoende (kleine) campinkjes waar je terecht kan. Onveilig heb ik mij geen moment gevoeld. 

In onze reis zaten heel veel excursies. Die rond Istanbul werden geregeld door de Nederlandstalige Semra. Zij kan eventueel ook voor privérondleidingen zorgen. Zie ook haar tips voor bezienswaardigheden. http://www.privegidsistanbul.nl/




Afscheid van bijzondere Turkse rondreis

 

Met het bijzondere bezoek aan Istanbul is deze indrukwekkende rondreis door een prachtig land bijna ten einde. Ons rest nog de route naar onze afscheidscamping in Alexandropolis, in Griekenland. 

Via een best wel wat ingewikkelde route breng de navigatie ons op dag 45 uiteindelijk op de tolweg O7. Die volgen we een flink eind (kost bijna niets en de aan het begin van de reis aangeschafte tolbadge blijkt te werken). Kort na Silifri volgen we de D110 richting grens. Natuurlijk tanken we nog kort voor de grens en maken we onze allerlaatste lira’s op. De grensovergang verloopt soepel.  Binnen een uur zijn we er doorheen.

Daarna is het nog  zo’n 45 km naar de camping bij Alexandropolis. Onderweg bezoeken we nog het klooster Panagia Kosmotira in Fires. Dat is gebaseerd op de plannen voor de Hagia Sophia. Met zijn vijf koepels lijkt het er wel een beetje op maar het is veel kleiner. Van binnen wordt het geresstaureerd, waardoor er nu niet veel is te zien.


 
We staan nog een dagje in Alexandropolis, op een eenvoudige camping maar wel heerlijk aan het strand. Lekker een dagje niks doen en bijkomen van deze toch ook wel inspannende reis. We sluiten de dag af met een gezamenlijke borrel, waarbij we onze twee begeleidingsechtparen hartelijk danken, en een afscheidsdiner.

De volgende dag worden we uitgezwaaid. 

 

Met de camper bij Istanbul

 De volgende dagen (dag 41, 42, 43, 44) staan in het teken van Istanbul, een enorme stad met zo’n 16 miljoen inwoners. Het merendeel darvan woont in het wat groenere Aziatisch deel maar werkt veelal in het Europese deel.Ondanks metro, bussen en ferrydiensten tussen verschillende stadsdelen over de Bosporus levert dit begrijpelijkerwijs dagelijks een verkeersknoop op.

Ook wij merken dat. Een busje haalt ons dagelijks van de camping op maar heeft er toch een uur tot 5 kwartier voor nodig voordat we in de stad bij de bezienswaardigheden zijn. In de middag gaan we vaak met een ferry terug naar stadsdeel Sariyer, waarna een bus ons weer naar de camping brengt.

Alle dagen hebben we een gids, die heel veel weet en vertelt. Te veel om hier allemaal te herhalen. We beginnen onze kennismaking met Istanbul natuurlijk op de bekende Galatabrug, waar mannen dagelijks hoopvol hun hengel uitgooien. De brug biedt ons tegelijkertijd een prachtig uitzicht op het panorama van de oude stad. We komen door de kruidenbazaar met zijn kleurige winkeltjes vol kruiden specerijen en theesoorten. We komen langs de oude stadsmuur en bezoeken de wijk Eyup, waar we langs een oude Islamitische begraafplaats komen. Bijzonder zijn ook de oude houten huizen, waar vroeger de notabelen van de stad woonden. We zien de Bulgaarse ijzeren kerk en komen in oude Griekse en Joodse wijken. Vooral de oud-Griekse wijk met nog altijd de zetel van de patriarch van de oud-Griekse kerk is interessant. 












De volgende dag staan de highlights de Blauwe Moskee, de Aya Sofia en het Topkapi paleis op het programma. Verrassend zijn ook de Cisternen, de ondergrondse wateropslag, waar in vroeger tijden 80.000 ton water in kon worden opgeslagen.

Ik ben eerder in Istanbul geweest en dat is best een voordeel, want het is flink aanpoten om – door de drukte – al deze bezienswaardigheden op een dag te bezoeken en dan weer op tijd bij de ferry te zijn, die ons terug brengt nar ‘ons’ stadsdeel.

De volgende dag is rustiger, want dan maken we een boottocht over de Bosporus. Altijd leuk en mooi om een stad vanaf het water te zien. Ook wandelen we door een stuk van het Aziatische deel van de stad.  In de middag komen we in de rustige wijk Beykoz, waar we lunchen en lekker koffie of thee drinken.

De vierde dag is er facultatief een foodtour door verschillende wijken van de stad. We beginnen met een heerlijk en zeer uitgebreid ontbijt. Natuurlijk komen we weer langs markten en zien we de kooplieden in de weer met hun vissen en andere waar. We proeven baklava en turks fruit, varen over naar een Aziatischw wijk en proeven er Turkse pizza, gevulde mossel, gevulde schapendarm en ingelegde groenten. Tenslotte eten we er lekker in een plaatselijk restaurant. Weer brengt de ferry ons zo dicht mogelijk bij onze camping, waarna een bus ons weer thuis,  naar de camping brengt.

Dit is ook het einde van ons bezoek aan Istanbul. Jammer genoeg is er geen tijd geweest voor een bezoek aan de Grote Bazaar. Omdat onze camping ruim een uur rijden buiten de stad ligt, is er relatief veel tijd nodig geweest voor de dagelijkse heen- en terugreis. 

 

Langs de Zwarte Zee naar Istanbul

 

Turkije is een enorm land. Dag 39 en dag 40 betekent dan ook  rijden richting Zwarte Zee en vervolgens langs de kust  naar het volgende hoogtepunt van deze reis: Istanbul.

We hebben een tussenstop in Akcakoca. De plaatsjes langs de Zwarte Ze trokken vroeger vooral Russische toeristen maar zien er inmiddes best wel wat vervallen uit. Wij nemen de route zonder tolwegen en die voert ons vanaf Ankara voor het grootste deel over de D750. Het is in de ochtend nog wel opletten om deze weg te vinden, die weliswaar dwars door Ankara loopt maar die niet als zodanig staat aangegeven. Het volgen van de blauwe borden richting Istanbul helpt. Ik ben blji als we de ochtendspits achter ons laten en we over deze weg door het Turkse platteland rijden. Dichter bij de kust wordt het landschap bergachtig en daardoor wat mooier om door te rijden. In havenplaats Zonguldak belanden we weer in een file. Deze keer wordt die veroorzaakt door een lange goederentrein, die het verkeer heel erg ophoudt. Gelukkig laten vriendelijke vrachtwagenchauffeurs mij er tussen.



We weten inmiddels dat de Turken verkeersregels hoogstens als een soort aanwijzingen zien. Is het druk, dan passeren ze net zo gemakkelijk links als rechts. Vooral de vele brommers, die overal tussendoor willen glippen,  moet je goed in de gaten houden. Dubbel parkeren is , net als nog net door rood rijden of even over het trottoir gaan, vaak geen probleem en er wordt best regelmatig getoeterd maar uiteindelijk wijst het zich vaak vanzelf. Ik heb hier nauwelijks auto’s met deuken gezien, dus, ondanks deze ‘losse’ rijstijl gebeuren er toch  weinig botsingen.

De volgende dag (dag 40) gaat de route verder naar de buitenwijk Sariyer van Istanbul, waar we vijf dagen op een camping staan. We proberen zo veel mogelijk langs de kust te rijden maar dat lukt niet helemaal. De kunst is om bij de derde brug over de Bosporus te komen, dat wil zeggen de brug die zo dicht mogelijk bij de Zwarte Zee ligt. Het gekke is dat die in 2013 geopende brug niet op onze kaart staat. En de bijbehorende weg dus ook niet. Maar goed, met wat zoeken lukt dat toch. Mijn Garmin geeft direct na de brug een afslag aan, die dan vrij direct naar de camping zou leiden. Die afslag is helaas afgesloten. We nemen de volgende en worden vervolgens door een paar kleine plaatsjes met smalle straten (file) geleid. Naar ons gevoel met een flinke omweg komen we uiteindelijk op de camping aan.

Gereden: ruim 240 km

Overnacht: Camping Rumelifeneri

Met de camper over de Turkse hoogvlakte naar Ankara

Na het bijzondere Cappodocië voert de reis verder door het Turkse platteland richting hoofdstad Ankara. 

Op dag 35 reizen we naar Bogazkale. Eerst komen we nog langs de zogenoemde feeënschoorstenen. Een bezoek aan het terrein en tussen de schoorstenen doorlopen kost 280 lira, oftewel ongeveer een tientje. Dat vinden we te gortig, temeer daar je de schoorstenen van buitenaf ook goed kunt fotograferen.

Daarna voert de reis over de hoogvlakte en daarmee ook door het Turkse platteland.  Een tussenstop in het plaatsje Kozakli brengt ons bij een enorme moskee en wat winkeltjes. Er zijn een paar kleine supermarkten en vooral winkeltjes, waar gereedschap, tuinslangen, enorme pannen en dergelijke worden verkocht.  Ik ontwaar er zelfs nog een oude televisie. Het voelt hier envoudiger, armer en conservatiever dan langs de kust en in het op toeristen ingestelde Cappodocië. 






De rit over de hoogvlakte is tegelijkertijd eentonig en fascinerend. Kilometers lang rijden we langs landerijen, waar het graan inmiddels is geoogst. Veel bebouwing zie je niet, slechts hier en daar eens een piepklein dorpje of een verlaten gebouwtje. De tweebaansweg is rustig en prima te berijden. Het laatste stuk weg vanaf Yozgat is landschappelijk wat interessanter en prachtig om te rijden.

Overnacht Baskent Camping

Gereden:  220 kilometer

 

Dag 36 hebben we een excursie naar de hier vlakbij liggende resten van een Hettische beschaving. Nooit van gehoord maar het Hettische Rijk beleefde zijn hoogtepunt in de 14e eeuw voor Chr. Dus nu een kleine 4000 jaar geleden. De Duits sprekende gids heeft jarenlang bij de opgravingen gewerkt en leidt ons door en over de restanten rond. Hij vertelt dat de Hethieten regeerden over een enorm grondgebied, dat behalve het huidige Turkije ook het noorden van Syrië en Irak omvatte. De beschaving was hoog en vrouwen hadden er best al wel rechten.  Van de oude hoofdstad Hattusa is niet zo heel veel meer te zien. Het leukste is de bovenstad met de toegangspoort met leeuwen en de rotsen met uitgehakte reliefs met afbeeldingen van de goden, warin de Hettieten geloofden.




Bijzonder is dat de scriba’s van de hoofdstad Hettusa heel veel optekenden en vastlegden voor het nageslacht. Dat hield plotseling op rond 1200 voor Chr., waarna dit volk van de aardbodem verdwenen leek. In het nabij gelegen museum zien we nog prachtige Sfinxbeelden en vaak mooi versierde potten. Bijzonder zijn ook de kleitabletten met geschriften, waaruit archeologen dus de geschiedenis van dit volk hebben kunnen afleiden.


Ankara

Dag 37 brengt ons verder over de hoogvlakte naar hoofdstad Ankara. We rijden de 71-26 en daarna de D260. Het landschap toont een lappendeken met landerijen, afgewisseld met heuvels. Zo  golven we kilometers voort door dit dun bevolkte deel van het enorme land dat Turkije is. In een klein plaatsje, waar we een koffiestop houden, brengt een vriendelijk lachend Turks echtpaar on een zakje appelen. Even later komt een duidelijk nieuwgierige oudere vrouw onze kant op. Met hulp van Google-translate voeren we een simpel gesprekje. 


Niet ver voor Ankara komen we langs de Cesnigir brug, die volgens de overlevering uit de 13e eeuw moet dateren. De brug ligt schilderachtig in een kloof. Gezien de mooie paden, bankjes en voorzieningen is het geheel bedoeld als een soort recreatieplek. Of dit echt is gelukt, is op deze oktoberdag niet in te schatten. Het is er heel stil. We beklimmen de uitzichttoren nabij de brug, die een mooi gezicht op de kloof geeft. A en B beklimmen nog een andere toen. Ik rijd door naar onze camperplaats bij een hotel in een voorstad van Ankara.

De volgende dag (dag 38) brengt een bus ons weer heel comfortabel naar Ankara. De hoofdstad van Turkije is vooral een moderne stad met heel veel moderne hoogbouw. Deze reis beperkt de excursie zich tot het oude staddeel rondom de citadel en het mausoleum voor Ataturk.





Deze stichter en eerste president van de Republiek Turkije  (overleden 1938) wordt in het land nog altijd met veel respect en bewondering geëerd. Hij ligt begraven in een enorm mausoleum, waar vele schoolklassen in keurig geordende rijen deze bijna heilige plek bezoeken. Het geheel is een enorm terrein, waarop een imposant gebouw, waarin het mausoleum staat opgesteld. Er is een doorlopende wacht, die met het nodige vertoon regelmatig wordt gewisseld. Er zijn vele vlaggen en in de bijbehorende gebouwen staan diverse auto's’ die Ataturk destijds heeft gebruikt.

Op eigen gelegenheid hebben we de tijd om in de citadel en de omringende oude straatjes rond te dolen. Ook een bezoek aan het Anatolische museum is mogelijk. Ik houd het bij de straatjes met talloze winkeltjes en restaurantjes.

De bus brengt ons weer terug naar de camping, waar we ’s avonds een diner hebben in het bij het hotel horende – eenvoudige – restaurant.